Langsam ferd mot vår

I går kveld satte eg meg på Hurtigruteskipet «Midnatsol» frå Tromsø til Bergen, fyrst og fremst for å skriva ferdig to heimeeksamenar eg skal levera levera i løpet av den komande veka. Tanken er at eg skal kunne bruka brorparten av tida mi dei neste dagane på skriving, ombord i skipet er korkje internett, aviser eller andre utanomfaglege freistingar. Her er det berre nokre pensumbøker, ein PC og eit utal utanlandske pensjonistar.

Som så ofte før, reiser eg heller ikkje denne gongen beinveges dit eg skal. I kveld går eg av i Stamsund, der skal eg som før bu ein dag eller to på herberget i bygda (sjå bilete). Seinare i veka blir det kanskje ein dag i Trondheim, og eg ser heller ikkje vekk frå at det kan bli ein stopp i Ålesund, sidan eg aldri har sett min fot der. Det gode med å reisa med Hurtigruta, er den tilbakelente, nesten kontemplative stemninga som rår ombord. Her er det ingenting som står på, mobilen er avslått og den kvardagslege tidsklemma ligg att på hurtigrutekaia i Tromsø. Alt ein veit er at ein skal skriva nokre halvgjorte akademiske tekstar i løpet av den neste veka, såpass skal ein vel også greia.

Reisa mi vert også ei langsam ferd mot våren på Vestlandet. Dei siste åra har eg alltid fått eit mildt sjokk når eg har kome med fly til Bergen etter ein lang, grå vår i nord. I år blir det ein noko mjukare overgang, allereie i Svolvær no i ettermiddag merka me at det er ein annan grønfarge som pregar landskapet enn det er i Tromsø.

Sjølv under slike tilhøve, er det eit faktum at mange av oss er prega av ei viss uro. Det eg nemleg ikkje visste då eg gjekk ombord i «Midnatsol», er at det dette skipet husar ein aggressiv magesjau i desse dagar. Dei som vert smitta, må opphalda seg i umiddelbar nærleik av eit toalett i eitt til to døgn. For meg, som søv på ein benk i baren og ikkje har lugar med toalett og andre spyfasilitetar, er dette ein mildt sagt utriveleg tanke. Førebels er det ingenting som tyder på at eg er smitta av viruset som har sett dagsorden i norske media dei siste dagane, det er likevel ikkje fritt for at eg kjenner på ei stikkande uro i både mage og sinn...