Eg har aldri hatt peiling på musikk. Grunnen til det er nok at musikken aldri har interessert meg i nevneverdig grad. Sjølvsagt høyrer eg ei plate eller to i ny og ne som dei fleste andre, og hylla mi husar nokre hundre LP`ar. Jamnt over er musikken meg likevel uvedkomande. LP-samlinga mi er nok meir uttrykk for ein utprega materialisme rundt det siste sekelskiftet, enn for nokon genuin musikkinteresse.
Likevel er det ei plate som aldri forblir uhøyrt når eg ein sjeldan gong er heime og prøver platespelaren. Det er Palestinakomitéen si utgjeving «Palestina» (sjå bilete). Denne LP-plata er utgjeven då -70-talet var på sitt mest politiske, og tekstane sydar av det politiske engasjementet som dette tiåret var prega av. Dessutan er melodiane rimeleg fengande. Me andre ord ei draumeplate for oss som saknar -70-talet si interesse for det politiske, og som dessutan har fått med oss ein porsjon sjølvironi frå -90-talet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar