Falma anglofili

I ungdommen var eg anglofil. Den gongen var det ein særskilt glans over alt engelsk: Dickens, Beatles, The Guardian, fish and chips og meir enn noko: Fotball. Den gongen dreiv eg til og med småskala hønsehald, fordi 24 høns kunne finansiera store innkjøp av engelske fotballprogram og fanziner.

I påsken gjorde eg vendereis til mitt gamle Mekka. Eg fekk både med meg to fotballkampar, eit utal britiske pubar og ditto usunne måltid. Sjølv om det britiske ikkje står meg like nært som i ungdomsåra, er det framleis noko eige med å reisa til England. Ved sida av den store opplevinga det var å koma tilbake til Sunderland og fotballkamp på Stadium of Light etter ti års fråvær, kjem eg spesielt til å hugsa ein kveld på ein pub med live irsk musikk i Greenwich Village (sjå bilete).

I løpet av dei nesten 20 åra som har gått sidan eg i tenåra reiste årleg på pilegrimsreise for å følga mitt kjære Sunderland, har min gamle godhug for det britiske falma. I dag har eg nok sterkare røter i både Irland og Tyskland enn eg har i Storbritannia. Fem dagar i London er i dag meir enn nok for meg, byen er i dag berre ein bleik skugge av min nye favorittby Berlin.

Årsaka til at eg berre trives sånn passe er truleg mest av alt fordi eg alltid føler meg som ein framand i Storbritannia. Eg forstår ikkje britane sin sans for mat (i Skottland blei eg ein gong servert frityrsteikt pizza), eg forstår ikkje deira sans for estetikk, og eg forstår ikkje korleis så breie samfunnslag kan akseptera eit så udemokratisk styresett.

Uansett kjem eg nok alltid til å reisa til Storbritannia. Ein dumpar ikkje ein fortumla ungdomsven.