I går betalte eg mitt fyrste avdrag på studielånet. «It´s payback time» etter femten år som student, gardsgut og fleksibel lausarbeidar. Kva skal eg no bruka tida til? Det mest nærliggjande i våre dagar er å kasta seg ut i lønsarbeid med høgt forbruk, huslån og tidsklemme som ramme om kvardagen. Er det det me eigentleg vil?
Økonomisk er det ingen grunn til at eg skulle arbeida heiltid. Eg eig ingenting anna enn ei halvstor boksamling og ein sliten motorsykkel, og har ikkje større faste utgifter enn at ti arbeidsdagar i månaden kan finansiera dei. Det er dessverre slik at samanhengen mellom inntekt og forbruk nesten er absolutt i vårt samfunn. Jo meir ein tener, jo meir forbruker ein. Sidan eg aldri har hatt fast inntekt, har eg endå ikkje dratt på meg rådyre forbruksvanar som eg treng å finansiera gjennom fulltids arbeid. Eg slit heller ikkje med storslegne planar om å realisera meg sjølv i arbeidslivet, utover at eg vil ha ein jobb kor eg gjer noko eg trivest med.
Etter å ha fundert i nokre veker over kva eg eigentleg vil bruka tida mi til, har eg kome til at det likevel vil vera feil av meg å gå ut i heiltids lønsarbeid. Mitt val er å jobba omlag 50-60% i helsevesenet i tida framover, og bruka mest mogeleg tid på lesing og politisk arbeid. Dette valet framstår irrasjonelt i møte med dei ideala og dei normene som ser ut til å prega samfunnet i desse dagar. Eigedom og kapital er så sterke verdiar i vårt samfunn, at å velja dei vekk virkar absurd. Samtidig er det eit paradoks at me som er vaksne no, meir enn nokon generasjon har sjansen til å bruka tida og energien vår på akkurat det me vil. Kvifor let då så mange av oss økonomi og eigedom avgjera vala våre?
På sundag gjer eg vendereis frå mitt sumareksil i vest til ein kort haust og ein nesten endelaus vinter i Tromsø. I Tromsø skal eg bruka dagane mine på å lesa verdslitteratur, blogga, driva politisk aktivisme og jobba to-tre dagar i veka. Kan ein få det betre?
