Det er ikkje så ofte ein får personlege brev i vår tid. I dag har eg fått eit brev av denne sjeldne sorten. Avsendar: Ingen ringare enn Sportsklubben Brann.
Livsledsagaren min fortel meg i langdryge ordelag at dei har fått nok av at eg sit på min faste plass på stadion kamp etter kamp, no får det vera jamnt nok! Til våren får eg anten finna meg ein ny hobby, eller ta til takke med ein langt dårlegare (og dyrare!) plass på andre sida av stadion. Mellom linjene les eg at her skjuler det seg noko meir, korleis har det gått til at eg er blitt uynskt i min andre heim?
Eg burde vel ha visst det. Det manglar ikkje på teikn i tida som tyder på at den gjensidige, varige kjærleiken høyrer fortida til. Samtidig har eg alltid gått her og tenkt at forholdet vårt er av det unike, tidlause slaget.
Ingen skal sei at me ikkje har tolt å leva saman i motgang. Sidan det vart alvor mellom oss i 1989, har det vore langt fleire nedturar enn oppturar, kor mange gongar har eg ikkje reist slukøyra heim etter nok eit nederlag av den pinlege sorten?
Samtidig har me vore betre enn nokon andre på å feira oppturane. Ofte har me levd i månader og år på nokre augneblinks magi, som har gitt kveldar av den sjeldne sorten. Me kjem likevel ikkje frå at det er nedturane som har rissa opp konturane i vår forteljing, åra våre saman har vore forteljinga om potensialet som aldri blir forløyst.
Eitt skal me likevel ha: Me har aldri telt nederlaga. Same kor langt nede i skiten me har vore, har me alltid trudd på framtida. Lengst nede var me nok ein vårkveld i Trondheim i 1996. I månadsvis hadde eg gledd meg, endeleg skulle me til Trondheim og gjera byen til vår. Den kvelden vart eit lite mareritt, utover kvelden stilna songen vår om at "Vi er så god at det går nesten ikkje an." Men sjølv på vår svartaste kveld, visste me innerst inne at det gode skulle sigra til slutt...
Etter alle desse åra med nederlag, har det vore noko stort i emning i år. Endeleg skulle me få godtgjort alle nedturane.
I staden kjem det altså eit personleg brev i posten. Eit brev som både i ordlyd og innhald fortel oss at klubben vår er i ferd med å bli for stor for oss vanlege, trauste Brannsupporterar. Ein kjenner for fyrste gong lukta av gull i Bergen, då er ikkje vår truskap verdt noko lenger.
Det er nok på tide å sjå seg om etter ein ny lidenskap. Det seiest at golf er den nye vinen, kanskje det kan vera noko?
7 kommentarer:
Får du ikkje behalda plassen om du betaler litt ekstra heller?
Sæbjørn.
Det er nå du må begynne å heie på TIL!
Mikkel har et godt poeng her Askild... Og Mikkel har meldt seg inn på debattforumet. Når skal du få fingeren ut?
Det var nok skrevet litt i affeksjon det innlegget der. Eg blei veldig irritert nåt eg fekk eit brev frå Brann som på fire dagars varsel sa opp sesongbilletten min på Brann Stadion. Eg ringte så fort Brann-kontoret opna etter at eg mottok det omadresserte brevet (etter fristen for fornying), og fekk ordna meg billett nokre få rader over der eg har sete dei siste åra. Rett nok mot 1500 kroner ekstra, men i denne samanhengen er ikkje det så mykje...
Denne bloggposten var skrevet nokre få timar etter at eg fekk brevet mellom hendene, og før eg fekk tatt kontakt med klubben.
Det er no likevel mykje sant i det eg har skrevet. Dei to siste linjene om å finna meg ein ny lidenskap tenkjer eg innimellom. Det blir nok likevel ikkje alvor på denne sida av år 2050...
Hva med rosenborg?
1500 kr. Fotball. At du gidd.
Det er viktig å ta vare på dei lidenskapane ein har, Knut. Utan dei kan det bli mange langdryge kvardagar.
Eg skjønar likevel godt at mange er som deg og gjev ein god f i fotball. For oss som likevel er så heldige å ha denne lidenskapen, er det nok ikkje eit spørsmål om "å gidda".
Legg inn en kommentar