I desse dagar, kor ein nærast dagstøtt les oppslag om einkvan som hevdar at islam er eit alvorleg trugsmål mot dei vestlege demokratia, har det vore oppløftande å lesa Joakim Hammerlin si bok Terrorindustrien.
Hammerlin snur islam-trugsmålet på hovudet, og hevdar i staden at det er dei vestlege landa sitt forsøk på å eliminera terrorfaren som trugar demokratiet. «Krigen mot terror» er eit meir alvorleg trugsmål mot demokratiet enn terror i seg sjølv nokon gong har vore: «Det etableres sterkere politisk kontroll over pressen og akademia, og borgernes politiske handlingsrom, herunder demonstrasjonsretten og ytringsfriheten, innskrenkes. Situasjonen er at kjerneverdier i vestlige liberale demokratier er truet, og det for å bekjempe en fiende som har tatt færre liv enn lynnedslag.»
Dessverre er det alt for få som ser dei farane som Hammerlin ser i den utbredte overvakinga og dei innskrenka personrettane som frykten for terror generelt og islam spesielt fører med seg. I staden ser det ut til at nokre få terroranslag mot USA og Europa, har ført til ei utbredt oppfatning om at me må tola overvaking og innskrenka demokratiske rettar så lenge dei er verkemiddel i «krigen mot terror».
Den norske sosiologen Stein Ringen hevdar i boka «Hvorfor demokrati?» (2007) at mange av dei europeiske demokratia er truga mellom anna fordi den jamne borgar ser demokratiet som sjølvsagt, og fordi han eller ho ikkje lenger kan identifisera kva for verdiar som er dei demokratiske. Sjølv har eg til no tenkt at Ringen sin diagnose har vore noko overdriven, fordi dei fleste av oss vil forsvara demokratiet så snart me oppfattar det som truga. Etter å ha lese Hammerlin sine skildringar av dei innskrenkingane av demokratiske rettighetar som har skjedd nesten utan motstand etter 11.september, blir ein merksam på kor lite dei demokratiske verdiane er verdt i møte med eit såpass ubetydeleg trugsmål som terror trass alt er. Hammerlin viser at sentrale demokratiske verdiar som ytringsfridom, personvern og demonstrasjonsretten er blitt tildels sterkt svekka, utan at me ein gong har hatt ein diskusjon om dette som har prega det offentlege ordskiftet.
Den forkvakla norske integreringsdebatten, som i liten grad dreier seg om det reelle politiske handlingsrommet me har i integreringspolitikken, er med på å skapa eit politisk klima kor det er blitt legitimt å setja til side fleire av våre mest sentrale demokratiske verdiar. Kor lenge skal me venta før den jamne borgar oppdagar at vår eigen irrasjonelle frykt er eit langt sterkare trugsmål mot demokratiet enn nokon framand kultur?
9 kommentarer:
Eg er i og for seg samd i at det hev vore eit yverdrive fokus på terrorisme når temaet hev vore muslimar og islam - medan eg vilde sagt at daningi av islamske parallellsamfund, etnisk motiverte ran og valdtekter frå kriminelle innvandrargjengar og generelt den utvatningi av den norske kulturen som fylgjer av masseinnvandringi, det er eit langt større trugsmål. Takk vere trottuge njosnartenestor hev det ikkje vore so mange store terroraksjonar i Europa, men eg vil tilrå "Der Deutsche Dsjihad" av Annette Ramelsberger um du vil vita kor nære på det hev vore mange gonger.
Kor som er, um innvandringi held fram som no er etniske nordmenner ein minoritet i eige land, det er høgst reellt, og um ikkje me fær uppliva det so fær garantert våre born uppliva det.
For med det yverdrivne fokuset på terrorisme so hev me fenge den stoda at mange islamkritikarar hev laga seg ein ynskjedraum der dei ser fyre seg at USA med krigføringi i Afghanistan og Irak stend på same sida som oss i kampen mot masseinnvandringi til Europa. Desse ser då til dømes glatt burt frå at USA styd planane um tyrkisk EU-medlemskap og utviding av EU til millomhavsregionen. Det er i alle fall lov å vona at valet av Obama til president kann få sume USA-vener til å leggja seg på ei litt mindre USA-naivistisk lina.
Dette er ein god illustrasjon av den irrasjonelle frykten som eg nemner i siste avsnitt. Kva er norsk kultur? Ligg det ikkje i globaliseringa sin natur at den norske kulturen, kva den enn er, må bli utvatna med åra? Eg har endå ikkje forstått korleis nokon kan tru at den norske kulturen er eit statisk grunnlag for demokrati, som ein kan verna om ein ynskjer det.
Når skal islamkritikarane ta steget vekk frå framandfrykten, og gå over til å diskutera det politiske handlingsrommet me faktisk har: Når er det forsvarleg å senda nokon tilbake til eit konfliktområde? Er 24-årsregelen noko for Noreg? Kva med regelen om at ein må ha budd sju år i landet før ein får full tilgang til velferdsordningar? Kva med obligatorisk underlivssjekk for jenter?
Den fryktprega retorikken mot Islam er med på å skapa eit klima kor dei ytterlegåande formene for Islam får fleire tilhengjarar. Kvifor så mykje framandfrykt, og så lite politikk?
Her tykkjer eg vel helder at det er du som gjer det litt for lett for deg sjoelv som byrjar snakka um "irrasjonell frykt". Er det irrasjonelt aa vera uroa for kva slags samfund me etterlet til vaare born? Og naar du snakkar um globalisering, er ikkje du nett millom dei som plar gaa i demonstrasjonstog under slagordet "en annan verden er mulig" der bodskapen er nett den at globaliseringi er alt anna enn ei reint naturleg utvikling - men at ein faktisk maa gjera ein analyse av krav slags krefter som driv fram den nemnde utviklingi, og so maa ein sjoelv gjera seg upp eit val um denne utviklingi er ynskjeleg eller ikkje.
"Ligg det ikkje i globaliseringa sin natur at den norske kulturen, kva den enn er, må bli utvatna med åra?" spyrr du. Her kann ein vel draga ein parallell til bokmaal-/nynorsk-ordskiftet. Naar me viser til at nynorsken og dialektane vert meir og meir like bokmaal, so vert problemstellingi avvist med det at spraak alltid utviklar seg etc. Men kva slags utvikling er det, og kvifor ser me ikkje tilsvarande "utvikling" paa bokmaalssida? Um ein vaagar aa kalla ein spade for ein spade, so ser ein at det faktisk er nynorsk som held paa aa verta fortrengd av bokmaal. Det er noko me menneske kann gjera noko med - dersom me ynskjer det og dersom det er viktugt nok for oss.
Endaa ein parallell til spraakstoda: Ja, spraak vil alltid endra seg, det er ikkje snakk um aa frysa noko fast her, det er snakk um at me ynskjer ein viss kontinuitet.
So attende til det demografiske: Kor mykje innvandring og utvatning til nasjonalstaten Noreg, fyre det ikkje lenger er snakk um ei utvikling av kulturen, men ei utskifting med framande kulturar? Kor mykje innvandring toler me? Er det OK at innvandringi er paa eit slikt nivaa at etniske nordmenner vert minoritet paa berre 50 aar? Eller burde grensa gaa ved 100 aar slik at me fekk ein viss sjanse til integrera dei fyre det i staden er me som lyt integrera oss inn i ein ny roeyndom?
Dette handlar faktisk langt paa veg um tal. Dersom innvandringi er liti, so hev me hoeve til aa integrera dei som kjem her inn i vaar kultur - utan at det vert eit stort uppbrot fraa det samfundet som me hadde. Med masseinnvandring der nordmennene vert minoritet innan 40-50 aar, ei enorm demografisk forskyving av eit land som me ikkje hev sett sidan folkevandringstidi, so kjem me til aa faa eit samfund som er kloeyvt etter etniske skiljelinor. Er dette noko med ynskjer?
Og "irrasjonell frykt", som du skriv um. Eg kann faktisk ikkje sjaa noko som er meir rasjonelt enn at ein ynskjer aa fremja interessone aat sin eigen kultur og si eigi etniske gruppa. Det irrasjonelle er at me let oss valsa ned paa den maaten som det skjer i dag. Sjaa hundrad aar fram i tid, og Afrika kjem framleis til aa vera afrikansk, Kina kjem framleis til aa vera kinesisk, Pakistan kjem framleis til aa vera pakistansk etc - med det undantaket at det kjem til aa vera mange gonger fleire av dei enn det er i dag. Europa kann derimot koma til aa sjaa heilt onnorleides ut, baade demografisk og kulturelt.
Naar det gjeld politisk handlingsrom. I fjor var det endaa ein gong rekordstor innvandring. Maalsetnaden maa vera aa faa innvandringi ned paa eit nivaa som gjer det mogleg aa taka hand um dei problemi som me hev i dag med dei innvandrarane som allereide er her. Altso treng det ein kraftig reduksjon i innvandringi. Verkemidli boer so langt som det let seg gjera vera innanfor dei konvensjonane som Noreg hev vedteke, so her er nokre tiltak som i alle fall eg tykkjer maa vera godtakande:
-Berre nokre faae prosent av dei som faer asyl i dag er politiske flyktningar. Utgangspunktet maa vera at einast politisk asyl er godtakande og at upphelde paa humanitaert grunnlag og familiegjenforeining ikkje er gyldig grunn til upphelde. Det hadde med ein gong redusert talet paa upphaldsloeyve med nitti prosent.
-Statsborgarskap burde det vera mykje vandslegare aa faa. I vaare dagar kann ein verta statsborgar etter fem aar. Her burde hovudregelen helder vera at dei som kjem her fyrst og fremst skal reisa attende til sitt eige land naar det er trygt aa vera der. Og ein burde i alle fall ikkje faa norsk statsborgarskap fyre ein hadde budd her i landet i 10-15 aar med plettfritt rulleblad.
Dei tiltaki som eg nemner ovanfor er lette aa gjenomfoera og paa ingen maate i strid med dei konvensjonane som Noreg hev vedteke. Demokratiet Japan er doeme paa eit land som allereide praktiserar ein knallstreng innvandringspolitikk, nett av di dei ynskjer aa vera um sin kulturelle og etniske eigenart, men det er so langt ingen som med tyngd hev kunna skulda dei for menneskerettsbrot eller rasisme av den grunn.
Takk for eit polemisk og velskrevet innspel!
Som mange andre samfunnsvitarar, meiner eg at det er eit skilje mellom ulike typar globalisering. Eg meiner heilt kårt at den økonomiske globaliseringa er politisk ynskja og kan stoggast.
Den kulturelle globaliseringa er det langt vanskelegare å gjera noko med, og den er også i langt mindre grad politisk styrt. Me har likevel nokre få verkemiddel i migrasjonspolitikken, desse vert berre unntaksvis diskuterte av innvandringsmotstandarar.
Mitt spørsmål er dette: Kvifor så voldsomt fokus på desse tala, og så lite på dei politiske verkemidla me har? Kvifor heller ikkje drøfta korleis me skal redusera den norske innvandringa? Og korleis skal me greia å laga eit samfunn som betre tek vare på dei etniske minoritetane som allereie bur her? Om me vil unngå store konfliktar mellom kulturane i framtida, er det dette siste spørsmålet me må finna ei god løysing på.
Dessutan: Dersom som innvandringskritikken kjem av ei djuptstikkande uro for framtidige generasjonar, håpar eg at dåke som er med i denne rørsla snart kan bruka noko av energien på miljøspørsmål og. Til dømes er det vel vanskeleg å sjå korleis klimatrugsmålet skulle stå tilbake for islamtrugsmålet?
Oops! Du hadde skrevet eit nytt innlegg før mitt var prenta!
Det er interessant å lesa løysingsforslaga dine, eg er glad for å sjå at du ikkje vil bryta internasjonale konvensjonar. Sidan du ikkje nemner 7-års- og 24-årsregelen (sjå mitt fyrste svarinnlegg), reknar eg med at du er motstandar av desse? Sjølv stør eg 24-årsregelen, men i skrivande stund ikkje 7-årsregelen. Eg skal skriva eit eige blogginnlegg om dette snart!
Eg står uansett framleis på at frykten er irrasjonell. Det er så mange farar i vår tid, at Islam sin påverknad på norsk kultur framstår som ein bagatell i det store biletet!
"Sidan du ikkje nemner 7-års- og 24-årsregelen (sjå mitt fyrste svarinnlegg), reknar eg med at du er motstandar av desse?"
Det var vel aa draga det litt langt, naar eg i utgangspunktet hev sagt at eg ikkje reknar familiegjenforeining som gyldig grunn til aa koma til Noreg. Utgangspunktet maa vera at grensa gjeng ved FN sine kvoteflyktningar og politiske flyktningar. Dei som ikkje hev "beskyttelsesbehov" treng ikkje aa vera her, og me treng helder ikkje aa gjeva folk statsborgarskap fyre dei hev vore her i 15-20 aar. Daa vert det lettare aa utvisa kriminelle innvandrarar, dessutan maa utgangspunktet vera at folk skal reisa heim naar det er trygt i heimlandet.
Eg er generelt for aa strama inn paa familiegjenforeining so langt som det til kvar tid er moglegt. Familiegjenforeining er noko av det som bidreg aller mest til den ikkjevestlege nettoinnvandringi, og aa faa bukt med denne maa vera hoegt prioritert.
Um miljoespursmål vs innvadring:
Paa den eine sida er det trulegt uraad aa hindra store folkevandringar kringum paa kloten dersom den oekologiske balansen vert skipa og nasjonar vert lagde oeyde som resultat av oerkenspreiding etc. Paa den andre sida so ser eg ikkje heilt den store motivasjonen for aa taka vare paa norsk natur naar landet likevel skal gjevast burt til andre.
So ja - eg er samd i at det hev vore eit problem at dei som hev snakka um innvandring ikkje hev snakka um miljoe - men det gjeld daa visselegt den andre vegen og.
Stikkordet maa vel vera aa kunna sjaa ting i ein samanheng, og utspelet fraa Steinar Lem var soleides eit ljospunkt.
Elles so hev ein Live Earth-konsertar og alskens haldningsskapande tiltak som skal vekkja folk til medvit um miljoet, men naar me freistar vekkja folk til aa verta medvitne um den etniske og kulturelle umdaningi av Europa, so vert me stempla som rasistar av eit samla politisk etablissement, det er vel elles litt av skilnaden.
Naar det gjeld miljoe so hev me visselegt ei vinstresida som er sers uppteken av desse spursmaali. Med innvandring ser det derimot ut til at baade vinstresida og den globale kapitalismen stend samla attum den fleirkulturelle utopien:
Sosialistane av di dei i utgangspunktet tenkjer at alle menneske er like og difor avviser grunnleggjande skilnader basert paa etnisitet og kultur - og kapitalismen av di han fungerar best under ein ideologi som kann flytta arbeidskrafti paa kryss og tvers yver kloten og der alle skal ta til takke med forflata Coca Cola-kultur. Um me snakkar norsk eller arabisk i dette landet spelar ingi rolla, alt kjem jamt og samt til aa vera det same. Det er bodskapen baade fraa marxistane paa ytste vinstre og fraa liberalistane paa ytste hoegre.
Og elles so stend vel eg paa mitt: Eg ser ingenting som er meir rasjonelt enn aa arbeida for interessone aat sin eigen kultur og si eigi etniske gruppa. Dei som ikkje gjer det, kjem til aa verta burte i den store mengdi, og ingen kjem til aa hugsa dei.
Legg inn en kommentar