Villsauens siste vår?

Villsauer er ikkje heilt som andre sauer. I går såg ikkje Klaus, husverten min, anna råd enn å starta den årlege ullplukkinga. Medan andre sauer får sin årlege klypp på seinvinteren, er altså villsauen tilgodesett med ein ulltype som gjer at ein ”plukkar” ulla av for hand (sjå bilete) i staden for å klyppa den av.

Debatten går ofte høglydt i sauekjennarmiljø om kva for ull som er å foretrekkja. Dei fleste går langt i å forsvara spel- og dalasauen, som er lettklypte og har jamn og einsfarga kvit ullfell. Men i eitkvart saueaktivistmiljø finnes det ein sta villsauentusiast som forsvarar den eldgamle tesen om at den fleirfarga villsauulla går den einsfarga kvite industriulla ein høg gang. Ikkje berre fordi den er finare i fargen, men også fordi den er av langt høgare kvalitet sidan fibrane i ulla til villsauen ikkje er maskinkutta slik som industriulla. Dette argumentet vert møtt med stille hovudristing av industriullentuiastane, og ofte stiller dei seg totalt uforståande til at villsaubønder av fri vilje vil bruka dagevis kvar vår på å handplukka sauer for ull.

Ulldebatten er berre ein liten flik av ein større debatt som rir sauemiljøa. Utanom ulla, diskuterer saueaktivistar kjøtkvalitet, fóring av høy kontra silofór, bruk av innkjøpt kraftfór i drifta osb. Til vanleg er husverten min og eg liberale og moderne menneske. Men i akkurat denne samanhengen er me av ei anna ull, og me er båe prega av andre haldningar enn dei som kjenneteiknar moderniteten. Etter vårt syn, rir (ir)rasjonalitet og nymotens teknologi den moderne sauedrifta som ein mardraum.

Kvar vart det av dei lange vårkveldane med handplukking av ull? Kva vil skje med landbruket dersom økonomiske omsyn og teknologiske løysingar skal vera svaret på alle utfordringar? Me frys berre ved tanken.