Mellom tidsklemme og trongsyn

Eg har vore ein snartur heime på Tysnes. I nokre gamle papirstablar fant eg ei novelle eg skreiv for ein del år sidan. Her kjem det fyrste avsnittet:

"Eg skal alltid vera her. Det er dette som er min heim no, her skal eg leva til eg døyr. Dagar med stillstand og frustrasjon skal koma og gå, men eg skal vera her. Gå ned til sjøen ein tur, kjenne bølgjene frå ferga, fjorden og verda slå mot sjøstøvlane. Høyre måsane skrika ut verdas naud. Dei ber bod om at nokon treng meg der ute i verda, det er ikkje meininga at eg skal gå her med mi moralske uro og sulle. Men eg veit at dei skrik fånyttes, eg er komen for å bli. Eg er bonde no, far min ligg gamal og sjuk heime i stova, og framtida er her. "Faens-jævla-kuk-Tysnes" brølar eg ut mot fjorden. Ikkje eingong måsane lyftar hovudet, eg står her åleine no. 23 år og levande daud ein vinterdag nede ved fjorden."

Det er alltid morsomt å lesa tekstar ein skreiv for lenge sidan, desse orda kjennest svært fjerne idag. Likevel ber teksten sterkt preg av mitt vedvarande problematiske forhold til bygdenoreg dei siste åra. På den eine sida nyt eg ein heilt spesiell godhug for naturen og det langsame livet som bygdelivet inviterer til. Etter nokre veker i byen, lengtar eg alltid tilbake til sjøen, fjellet og raudvinsglaset mitt på Tysnes. På den andre sida er det noko innadvendt og eksluderande ved bygdelivet, som eg ikkje kan leva med meir enn nokre veker om gongen.

Samtidig er heller ikkje det urbane middel-klasselivet nokon enkel dans: Dei siste vekene har eg fått meir og meir hovudpine, fordi eg stressar for mykje og ikkje er flink nok til å tilpassa meg storbypulsen. Kva for eit liv skal ein arm stakkar velga, finnes det ein farbar veg mellom tidsklemme og trongsyn?

Det høyrer med til soga at denne novella gav meg plass på eit av forfattarstudia her i landet. Det skulle tatt seg ut! Som om det ikkje var nok bygdesnakk i norsk litteratur. Heldigvis var eg vitug nok til å takka nei til den studieplassen…